Verzoening tijdens een dementie.

Er was een conflict tussen mijn ouders en mijn zus waardoor ze elkaar lang niet hadden gezien. In mijn leven was er ook iets gebeurd, waardoor mijn familie en ik elkaar tien jaar niet gezien hebben. Toen ik weer terug in hun wereld kwam, wilde ik mijn ouders en zus graag met elkaar verzoenen. Er volgden een paar ontmoetingen.

Het ging niet. Ze hielden nog steeds van elkaar, maar ze konden elkaar niet bereiken. Mijn vader werd zo wanhopig door het hernieuwde contact dat hij in de sloot wou rijden. Mijn zuster kreeg neigingen om met haar auto tegen een boom te rijden. En mijn moeder besloot de knoop door te hakken: Het moest maar afgelopen wezen. De relatie tussen ouders en dochter was te zeer verstoord, zo vond ze. Afzien van contact was beter.

Typisch iets voor haar: `hard´ noemde zij zichzelf. Mijn moeder een harde vrouw???? Ja, dat wilde ze wel graag wezen. Ze wond nergens doekjes om, zei precies waar het op stond, en kon onvriendelijk zijn. Maar ik ervoer haar niet als hárd. Ik moest altijd lachen, als ze me verweet dat ik zo onverschillig was. Of “weer in de contramine”. En ik voel nog haar zachte hand in mijn haar als ze me naar de deur bracht en “Dag Puck” zei.

Mijn zuster had een andere moeder. Eentje die streng was. Geen rebellie duldde. Wat precies de oorzaak is van zo’n verschil in beleving; wie zal het zeggen? De chemie tussen moeder en oudste dochter, die anders is dan de chemie tussen moeder en nakomelingetje? Het verschil in karakter tussen mijn zus en mij? Of was mijn moeder in de vier jaar tussen mijn zus en mij in, een ander mens geworden? Ik zal er wel niet meer achter komen, want mijn moeder is al lang overleden.

Door de dementie van onze moeder is het toch goed gekomen

Maar tussen mijn moeder en zus is het wél goed gekomen. Ondanks die verstoorde relatie. Ondanks de jaren dat ze elkaar niet gezien hadden. Ondanks het ‘harde besluit’ van mijn moeder om haar oudste maar liever niet meer te zien. Liever dan dat er brokken van kwamen. Hoe dat kwam? Dat kwam door de dementie van mijn moeder.

Toen mijn vader na een kort ziekbed overleed, nam ik de dagelijkse zorg van hem over.  De gelegenheid deed zich voor om het contact tussen mijn moeder en zus herstellen. Het was een zonnige zondagmorgen in mei. Mijn moeder was rustig en helder. Ik vroeg: “Weet je dat je nóg een dochter hebt, mam?” waarop de mist in haar hoofd langzaam op trok. “Ja”, zei ze “Ja, dat is ook zo……” met een zachte, dromerige uitdrukking in haar ogen. “Weet je dat die andere dochter van je erg mist en je graag zou willen begroeten? Waarop een ándere moeder van mijn zus boven kwam drijven: “O, is dat zo? Laat haar ons dan toch komen bezoeken!”.

Binnen een half uur was mijn zus er. Ze kusten en knuffelden elkaar en kletsen en lachten alsof er geen  afstand van jaren tussen gezeten hadden. Het oude verdriet is daarmee niet vergeten, maar wel geheeld. Vanaf die dag is mijn zuster vaak bij mijn moeder op bezoek gekomen. Zij heeft haar deel van de zorgtaken op zich genomen. Mijn moeder en zus hebben van elkaars gezelschap genoten. Uiteindelijk is mijn moeder in mijn zusters armen gestorven.